Παθήσεις Φάρυγγα-Τραχήλου

Η κύστη του θυρεογλωσσικού πόρου είναι εμβρυικό υπόλειμμα, δηλαδή υπάρχει κατά τη διάρκεια σχηματισμού του εμβρύου, και ενώ κανονικά εξαφανίζεται μπορεί να παραμείνει και μετά τη γέννηση.

Εμφανίζεται σαν μια διόγκωση στην περιοχή του λαιμού (τραχήλου) και  συνήθως είναι μαλακή και ανώδυνη.

Υπάρχουν πολλές περιπτώσεις που η κύστη θυρεογλωσσικού πόρου εμφανίζεται ή διδγιγνώσκεται κατά την ενήλικη ζωή, παρόλο που υπάρχει από τη γέννηση.

Ουσιαστικά η κύστη γίνεται αντιληπτή όταν αυξηθεί σε μέγεθος και προκαλεί αισθητικό πρόβλημα ή όταν λόγω μεγέθους προκαλεί συμπτώματα λόγω πίεσης στους γύρω ιστούς. Σε λοιμώξεις της περιοχής της κεφαλής ( αμυγδαλίτιδες, αδενοειίτιδες κτλ) η κύστη μπορεί να επιμολυνθεί και να προκαλέσει φλεγμονή με πόνο, ερυθρότητα, πυρετό και συλλογή πύου μέσα της.

Διάγνωση :

Η κλινική εξέταση από τον χειρουργό ΩΡΛ θέτει την αρχική διάγνωση. Το υπερηχογράφημα του τραχήλου πιστοποιεί την ύπαρξη της κύστης που συνήθως εντοπίζεται στη μέση γραμμή του τραχήλου.

Επικουρικές εξετάσεις είναι η αξονική και η μαγνητική τομογραφία που μπορούν να επιβεβαιώσουν τη διάγνωση σε δύσκολες περιπτώσεις.

Πριν το χειρουργείο για την επιβεβαίωση της διάγνωσης ή σε περιπτώσεις υποψίας για νεοπλασία μπορεί να γίνει και παρακέντηση της κύστης με λεπτή βελόνη (εξέταση FNA)

H επέμβαση :

Εφόσον η κύστη βρίσκεται σε φάση φλεγμονής και είναι εξέρυθρη και επώδυνη, χορηγείται η κατάλληλη αντιβιοτική αγωγή από τον ΩΡΛ.

Από τη στιγμή που δεν υπάρχουν συμπτώματα η κύστη αφαιρείται χειρουργικά.

Εκτός από τους αισθητικούς λόγους , η αφαίρεση της κύστης κρίνεται σκόπιμη ακόμα και αν δεν προκαλεί άλλα συμπτώματα επειδή τυχόν επιμόλυνση της μπορεί να προκαλέσει επιπλοκές ενώ καθιστά τη μετέπειτα αφαίρεση πιο δύσκολη.

Το χειρουργείο γίνεται με γενική αναισθησία. Η τομή γίνεται οριζόντια, περίπου στο μέσο του τραχήλου και κλείνει με πλαστική συρραφή για το καλύτερο αισθητικό αποτέλεσμα.

Ο ασθενής παραμένει στην κλινική για μία ημέρα. Ένα λεπτό σωληνάκι που τοποθετείται στο τραύμα αφαιρείται πριν ο ασθενής λάβει εξιτήριο.

Για διάστημα λίγων ημερών θα πρέπει να ακολουθήσει τις οδηγίες του ιατρού για φαρμακευτική αγωγή και για τις καθημερινές συνήθειές του.

Τι είναι οι πολύποδες των φωνητικών χορδών ;

Φυσιολογικά οι φωνητικές χορδές (δεξιά-αριστερή), είναι δύο λεπτές λωρίδες που έχουν λεία επιφάνεια. Όταν οι φωνητικές χορδές πλησιάζουν η μία την άλλη και περνά αέρας ανάμεσά τους, αυτές δονούνται και παράγεται η φωνή.

Αν δεν γίνεται  σωστή χρήση της φωνής ή μετά από πολύ έντονο βήχα μπορεί να υπάρξει κάποιος τραυματισμός στην επιφάνεια της φωνητικής χορδής και να δημιουργηθεί ένα μικρό οζίδιο (εξόγκωμα). Σε περίπτωση που συνεχίζεται ο τραυματισμός μπορεί αυτό το μικρό εξόγκωμα να μεγαλώσει και να δημιουργηθεί ένας πολύποδας, που είναι ένα μεγαλύτερο εξόγκωμα που κρέμεται από τη φωνητική χορδή.

Συχνά η εμφάνιση πολύποδα στη μία φωνητική χορδή, έχει σαν αποτέλεσμα την εμφάνιση αντίστοιχης βλάβης και στη άλλη φωνητική χορδή.

Οι πολύποδες είναι καλοήθης πάθηση, που όμως χρειάζεται παρακολούθηση από τον Ωτορινολαρυγγολόγο. Ο γιατρός σας είναι εκείνος που θα σας καθοδηγήσει για την θεραπεία και τη χειρουργική αφαίρεση του πολύποδα, όταν απαιτείται.

Ποια είναι τα συμπτώματα;

Η βραχνάδα (βράγχος φωνής) είναι το πιο συχνό σύμπτωμα που εμφανίζεται.

Χειρουργικές παθήσεις του Θυρεοειδή αδένα- Θυρεοειδεκτομή

Οι λειτουργίες του θυρεοειδούς αδένα είναι σημαντικές και αρκετά σύνθετες και έτσι η παραμικρή δυσλειτουργία του μπορεί να επιφέρει ποικίλες διαταραχές στον οργανισμό. Αυτός ο ενδοκρινής αδένας ,που βρίσκεται ακριβώς κάτω από το μήλο του Αδάμ, ρυθμίζει πλήθος λειτουργιών του οργανισμού, μέσω των ορμονών που εκκρίνει στο αίμα, τις οποίες συνθέτει από το ιώδιο που λαμβάνει ο οργανισμός από την τροφή.

Οι δύο ορμόνες που εκκρίνει , η τριϊωδιοθυρονίνη (Τ3) και η  τετραϊωδιοθυρονίνη (Τ4) διαδραματίζουν σημαντικό ρόλο στη σωματική και νοητική ανάπτυξη στην παιδική ηλικία και σχεδόν όλου του μεταβολισμού του ανθρώπου, ενώ μια τρίτη ορμόνη , η  καλσιτονίνη φαίνεται ότι έχει σχέση με τον μεταβολισμό του ασβεστίου.

Οι διαταραχές της μορφολογίας του θυρεοειδή αδένα κυμαίνονται από την απλή  βρογχοκήλη έως τον απειλητικό για τη ζωή  καρκίνο του θυρεοειδούς. Η μη φυσιολογική έκκριση των ορμονών μπορεί να προκαλέςει υποθυρεοειδισμό ή υπερθυρεοειδισμό, η θεραπεία των οποίων είναι φαρμακευτική, στις περισσότερες τουλάχιστον περιπτώσεις. Σε περίπτωση που η αγωγή δεν επιφέρει τα αναμενόμενα αποτελέσματα, ή η νόσος παρουσιάζει συχνές υποτροπές, η χειρουργική επέμβαση (θυρεοειδεκτομή) μπορεί να λύσει οριστικά το πρόβλημα.

Η παρουσία όζων στο θυρεοειδή αδένα είναι άλλη μια συχνή κατάσταση που προκαλείται από διάφορες αιτίες, όπως είναι η έλλειψη ιωδίου, η θυρεοειδίτιδα, κάποια κύστη ή αδένωμα του θυρεοειδή, και μπορεί να οδηγήσει σε υπερθυρεοειδισμό. Συχνότερα είναι καλοήθεις όγκοι(όζοι) χωρίς να αποκλείεται βέβαια και το αντίθετο. Σε αυτές τις περιπτώσεις, όταν δηλαδή γίνεται η αιτία για υπερθυρεοειδισμό ή είναι κακοήθη, επίσης επιβάλλεται η χειρουργική αντιμετώπιση.

Η θυρεοειδεκτομή αποτελεί και τον μοναδικό τρόπο αντιμετώπισης του καρκίνου του θυρεοειδή αδένα, η συχνότητα εμφάνισης του οποίου δυστυχώς καταγράφει αύξηση τα τελευταία χρόνια. Το θετικό όμως είναι ότι στις περισσότερες περιπτώσεις μπορεί να θεραπευτεί.

Η άμφω ολική θυρεοειδεκτομή συστήνεται από τους περισσότερους χειρουργούς του θυρεοειδούς, ενώ η σχεδόν ολική θυρεοειδεκτομή απαιτεί από τον χειρουργό να αφήσει λίγο ιστό γύρω για αποφυγή βλάβης των παραθυρεοειδών αδένων και του κάτω λαρυγγικού νεύρου. Η τελευταία όμως αποφεύγεται καθώς, στην περίπτωση που ανιχνευθεί καρκίνος, ενέχει τον κίνδυνο ανάγκης επανειλημμένων συνεδριών με ραδιενεργό ιώδιο ή ακόμα και επανεπέμβασης.

Πρόκειται για ιδιαίτερα λεπτές επεμβάσεις που απαιτούν μεγάλη εμπειρία και εξειδίκευση του χειρουργού για τη διασφάλιση της ακεραιότητας των νεύρων και των παραθυρεοειδών αδένων. Η χρήση ειδικών οργάνων που χρησιμοποιούνται διεγχειρητικά εξασφαλίζουν την κατά το δυνατόν μικρότερη πιθανότητα βλάβης των νεύρων.

Η επέμβαση γίνεται με γενική αναισθησία μέσω μιας μικρής τομής (3-4 cm) στο κάτω τριτημόριο του τραχήλου και μέσω αυτής αφαιρείται ολόκληρος ο θυρεοειδής αδένας. Η παραμονή του ασθενούς στην κλινική δεν υπερβαίνει συνήθως τις 24 ώρες, ο ασθενής μιλάει αμέσως, σιτίζεται μετά από 2-3 ώρες και κινητοποιείται άμεσα. Λόγω της μικρής τομής το αισθητικό αποτέλεσμα είναι πολύ ικανοποιητικό.

Η ολική θυρεοειδεκτομή ,η αφαίρεση δηλαδή ολόκληρου του αδένα, αποτελεί τον επιθυμητό τρόπο θεραπείας, καθώς διευκολύνει τη μετέπειτα αποκατάσταση στις περιπτώσεις που η ύπαρξη κακοήθειας δεν είναι γνωστή εξ αρχής.  Το ποσοστό του θυρεοειδή που έχει απομείνει μετά το χειρουργείο μπορεί να ανιχνευτεί με σπινηρογράφημα . Αν υπάρξει υπόλειμμα αυτό θα πρέπει στη συνέχεια να καταστραφεί, με τη χορήγηση ραδιενεργού ιωδίου.

Η στενή συνεργασία του Χειρουργού του θυρεοειδούς με τον Ενδοκρινολόγο τόσο πριν όσο και μετά τη θυρεοειδεκτομή αποτελεί κλειδί στην ορθή αντιμετώπιση των χειρουργικών παθήσεων του αδένα.

Η αμυγδαλίτιδα αποτελεί μετά το κοινό κρυολόγημα και την μέση ωτίτιδα, την πιο συχνή παιδιατρική ασθένεια στις ΗΠΑ. Αποτελεί πάθηση κυρίως της παιδικής ηλικίας των 5-6 ετών. Σπανιότερα εμφανίζεται σε νήπια και ενήλικες.

Ποια είναι τα αίτια της αμυγδαλίτιδας ;

Στο 70% των περιπτώσεων ενοχοποιούνται για τη φλεγμονή των αμυγδαλών διάφοροι ιοί ( αδενοίοι, ρινοιοι, ιος ινφλουενσας κτλ)

Από τα μικρόβια που ενοχοποιούνται συχνότερα είναι ο  β-αιμολυτικός στρεπτόκοκκος.

Ποια είναι τα συμπτώματα ;

Συνηθέστερα συμπτώματα της οξείας αμυγδαλίτιδας είναι:

–  Πόνος στο λαιμό.

–  Πόνος κατά την κατάποση.

–  Αλλοίωση της φωνής.

–  Κακοσμία στόματος.

–  Πυρετός.

Αδυναμία.

Θεραπεία της οξείας αμυγδαλίτιδας

Βάσει της κλινικής εξέτασης και των συμπτωμάτων, καθώς και σε κάποιες περιπτώσεις των εξετάσεων αίματος ο ΩΡΛ θα αποφασίσει ποια είναι η καλύτερη θεραπεία για την αντιμετώπιση της νόσου.

Από απλή συμπτωματική θεραπεία με καλή ενυδάτωση σε ιογενείς λοιμώξεις , έως αντιβιοτική αγωγή στις περιπτώσεις της μικροβιακής αμυγδαλίτιδας, η πάθηση συνήθως ιάται εντός 7 -10 ημερών.

Σε κάθε επεισόδιο οξείας αμυγδαλίτιδας η φλεγμονή μπορεί να «ξεφύγει» από τα στενά όρια της αμυγδαλής και να επεκταθεί και γύρω από την κάψα της στις γύρω περιοχές. Αν συμβεί αυτό πολύ συχνά σχηματίζεται το περιαμυγδαλικό απόστημα, δηλαδή συγκεντρώνεται πύον σε μια κοιλότητα γύρω από την αμυγδαλή. Συχνότερα στο περιαμυγδαλικό απόστημα αναπτύσσεται στρεπτόκοκκος, αν και πολλές φορές στις καλλιέργειες ανευρίσκονται και άλλα μικρόβια.

Ποια είναι τα συμπτώματα;

Σε περίπτωση που αναπτυχθεί περιαμυγδαλικό απόστημα σαν επιπλοκή αμυγδαλίτιδας, τα συμπτώματα επιδεινώνονται δραματικά και χαρακτηριστικά εμφανίζονται:

–  Κακουχία.

–  Υψηλός πυρετός.

–  Δυσφαγία.

–  Τρισμός ( δυσκολία να ανοίξει το στόμα ο ασθενής).

–  Διόγκωση στη μαλακή υπερώα ( το πίσω μέρος στον ουρανίσκο).

–  Λεμφαδενίτιδα.

Ποια είναι η θεραπεία;

Όταν ο ΩΡΛ εξετάσει τον ασθενή, για να επιβεβαιώσει την ύπαρξη αποστήματος προχωρά σε παρακέντηση της περιοχής με τοπική αναισθησία, για να διαπιστώσει την ύπαρξη πύου στην περιοχή. Εφόσον αναρροφήσει πύον ο ιατρός προχωρά σε διάνοιξη της περιοχής με μια μικρή τομή με νυστέρι γύρω από την αμυγδαλή.

Στη συνέχεια απαιτείται νοσηλεία του ασθενή για λήψη ενδοφλέβιου αντιβιοτικού και παρακολούθηση.

Επειδή η πιθανότητα να εμφανιστεί πάλι απόστημα ειδικά μετά το δεύτερο επεισόδιο, συστήνεται μετά την αποδρομή της φλεγμονής να γίνει αμυγδαλεκτομή.